Judith Reedijk en Marianne van den Breeden
Het verhaal van de armoedebestrijding is het vertellen waard. Ze kreeg in de negentiende eeuw een wel heel bijzonder gezicht: volksverheffing en heropvoeding. Wie door honger en geldgebrek zich schuldig maakte aan landloperij, prostitutie of diefstal, drankzucht of geweld, kreeg ermee te maken.
Ver weg van de steden werden speciale woon-werkkampen ingericht, de koloniën. Met een combinatie van normen, arbeid, discipline, beloning, straf en onderwijs. Een kans om het leven weer in eigen hand te nemen, maar ook beroving van vrijheid in sommige koloniën. Eén van die gesloten koloniën was Veenhuizen.
Middels de BUIDELVAZEN worden een aantal facetten van deze gesloten koloniën verbeeld.
Marianne van den Breeden ( Utrecht) en Judith Reedijk ( van 2010 tot 2020 woonachtig in Veenhuizen) hebben de afgelopen jaren intensief samengewerkt aan de vormgeving van hun idee bij deze vorm van verheffing.
Het hunkeren naar vrijheid of juist het berusten in gevangenschap wordt verbeeld door de twee vlakken waarop een buidelvaas kan staan. Het concept wordt ondersteund door de aardse fragmenten (het landschap, de aarde) van Judith Reedijk en haar transfers van veenwerkers.
Deze afbeeldingen, en daarmee deze geschiedenis, is “verborgen”, staat aan de onderkant van het vaasje.
Het aardse van het landschap en de bloemen in het vaasje staan voor een nieuw leven. Het reliëf( netstructuur) op het vaasje verbeeldt het gevangen zitten in het systeem.